Το 1997 γνώρισα το Χατζηκυριάκειο ως μαθήτρια Γυμνασίου όταν οι γονείς μου αδυνατώντας να με συντηρήσουν αναζήτησαν έναν χώρο να με φιλοξενήσει και να μου προσφέρει τα απαραίτητα. Την πρώτη μέρα παρόλο το άγχος και την αγωνία για το νέο μου περιβάλλον, ήμουν ενθουσιασμένη για την καινούρια μου ζωή και ανυπομονούσα να γνωρίσω τα υπόλοιπα κορίτσια και τους ανθρώπους που θα με περιστοίχιζαν καθημερινά.

 

Ένας ιστορικός και μεγαλειώδης χώρος μου συστηνόταν ως το νέο μου σπίτι στην ομώνυμη περιοχή του Πειραιά. Διάφορες εικόνες ξεπηδάνε άτακτα και άναρχα στην θύμηση του χώρου αυτού. Στο ισόγειο του κτιρίου υπήρχε το μαγειρείο , η τραπεζαρία, τα γραφεία και διάφορες αίθουσες  εκδηλώσεων. Εκεί στεγαζόταν και το δημόσιο δημοτικό σχολείο. Στο κέντρο του κτιρίου υπήρχε μια αυλή, όπου έπαιζαν πάντα παρέες παιδιών. Ο πρώτος όροφος είχε τους κοιτώνες των παιδιών και τις αίθουσες μελέτης. Αυτό το υπέροχο κτίριο με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τη μακρόχρονη ιστορία έμελλε να πληγεί ανεπανόρθωτα. Το 1999 υπέστη σοβαρές ζημιές από τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας και κρίθηκε ακατάλληλο προς πάσα χρήση. Μετά από αυτό το θλιβερό γεγονός όλη η ζωή μας μεταφέρθηκε στην πίσω αυλή του κτιρίου, όπου δημιουργήθηκαν σε τεράστια κοντέινερ οι κοιτώνες, το νέο μαγειρείο ,η τραπεζαρία ,τα γραφεία για τους εργαζόμενους και οι υπόλοιποι χώροι. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες το ίδρυμα συνέχισε να είναι εκεί για εμάς ως μια σταθερά και όπως σε κάθε σπιτικό συνέχισε να εμπεριέχει την αίσθηση της φροντίδας ,της οικειότητας και του ανήκειν σε ένα σύνολο.

 

Το Χατζηκυριάκειο με στήριξε, όπως μια οικογένεια ,προσφέροντάς μου στέγη, καθημερινή φροντίδα, ψυχολογική υποστήριξη σε δύσκολες ώρες, ενισχυτική βοήθεια στις σπουδές μου κι επιπλέον εκπαιδευτικές παροχές, οικονομική συνδρομή ως φοιτήτρια και ένα σπίτι για να ζήσω τα φοιτητικά μου χρόνια. Το σημαντικότερο όμως όλων ήταν ότι μου πρόσφερε απλόχερα ένα ασφαλές περιβάλλον, το οποίο μου έδωσε την ελευθερία να αναπτυχθώ και να ονειρευτώ ένα καλύτερο μέλλον για μένα.  

 

Με το πέρασμα τόσων χρόνων οι καθημερινές στιγμές της ζωής μου εκεί έχουν χάσει πια τη συνοχή του παρόντος κι αποτελούν μικρά λιθαράκια μνήμης. Ορισμένα από αυτά τα λιθαράκια που δεν ξεχνώ είναι οι φιλότιμες προσπάθειες ανθρώπων του Ιδρύματος να κάνουν ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι τους για τις μαθήτριες, η πυγμή και ο δυναμισμός των διευθυντριών, ο κόπος και το κέφι των επιμελητριών, οι νόστιμες μυρωδιές που έρχονταν πάντα από το μαγειρείο, τα γέλια και τα πηγαδάκια των κοριτσιών στους κοινόχρηστους χώρους. 

 

Το Χατζηκυριάκειο σε όποιον χώρο κι αν στεγάζεται συνεχίζει να αποτελεί το σπίτι κάποιων κοριτσιών που οι συνθήκες της ζωής τους τα έφεραν έτσι ώστε να μην μπορούν να βρίσκονται με τις οικογένειές τους. Στο Χατζηκυριάκειο τα κορίτσια αυτά, όπως συνέβη και σε μένα πριν καιρό, θα βρουν ένα σπίτι πάντα γεμάτο φροντίδα και ασφάλεια που θα τους επιτρέψει να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Κ.Σ.